Chyba każda osoba, której bliskie są wartości życia i rodziny z bólem przyjęła przekazaną 25 października 2023 r. wiadomość o śmierci Wandy Półtawskiej. I rzeczywiście, jeśli za staroświeckie uznać życie, które za cel stawia służbę drugiemu człowiekowi i wierność wyznawanym wartościom, to jej droga była najlepszym świadectwem takiej staroświeckości.

Urodziła się w 1921 r. w Lublinie. W czasie wojny jako harcerka rozwoziła pieniądze i broń. Aresztowana i torturowana przez gestapo, trafiła następnie do obozu Ravensbrück, gdzie niemieccy lekarze poddawali ją eksperymentom pseudomedycznym.

Po wojnie ukończyła medycynę, uzyskała tytuł doktora psychiatrii. Przez lata pracowała jako wykładowca na Akademii Medycznej w Krakowie, Uniwersytecie Jagiellońskim, Papieskim Wydziale Teologicznym oraz Papieskim Uniwersytecie Laterańskim.

Była wieloletnią przyjaciółką papieża św. Jana Pawła II. Kiedy w latach 60. zdiagnozowano u niej nowotwór, abp Karol Wojtyła w prywatnym liście prosił o modlitwę wstawienniczą św. o. Pio. Wkrótce, w kolejnym liście, informował zakonnika, że Wanda Półtawska nagle ozdrowiała. Dzięki tej przyjaźni udało się poinformować papieża o skandalach seksualnych w kurii archidiecezji poznańskiej.

Nieprzerwanie angażowała się w działania na rzecz obrony rodziny i życia ludzkiego od momentu poczęcia. Była autorką „Deklaracji wiary lekarzy katolickich i studentów medycyny w przedmiocie płciowości i płodności ludzkiej” oraz listu otwartego do rządu i prezydenta RP, w którym sprzeciwiała się organizacji w Warszawie wielkiej parady Europride, opisując żądania ruchów LGBT jako zmierzające do „wprowadzenia zmian prawnych, które będą miały opłakane skutki dla wolności słowa, przekonań i sumienia”.

W uznaniu jej dorobku, w 2016 r. Prezydent RP Andrzej Duda odznaczył ją Orderem Orła Białego za propagowanie wartości i znaczenia rodziny we współczesnym społeczeństwie, a także za „chrześcijańskie świadectwo humanizmu i wkład w rozwój katolickiej nauki społecznej”.